Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ona u kresu życia.
Druga dopiero je zaczynająca.
Dwa różne podejścia do życia.
Samotność przeplatana chęcią zaistnienia.
Zazdrość współdzielona z dziecięcą radością.
A to wszystko można nazwać życiem.
Ta historia jest krótka, dobitna i nastraja do melancholii. Pod koniec przeczytałam, że napawa ludzi optymizmem to mnie skłoniła do głębszego rozmyślania o istnieniu życia. Autorka pisze pięknie, z klasą, metaforycznie, zgrabnie układa koleje życia. Porównanie dwóch światów – kobiety, która jest już u kresu swego istnienia i tej, która dopiero zaczyna istnieć w świecie dorosłych. Wydawać by się mogło, że młodzi nie mają zmartwień, są beztroscy, szczęśliwi i pozytywnie nastawieni do życia – tutaj dzięki historii Chizu poznajemy każdy bolesny aspekt przy okazji ukazany na tle rodzinnym. Szukanie swojego celu w życiu, swojego „ja”. Bardzo dobrze zostało to ujęte na tle zmieniających się pór roku co za tym idzie nastroju ludzkiego. Nie zabrakło też kultury azjatyckiej i ukazania ludzi jako stworzeń nieprzystępnych, nie jednakowych i totalnie nie potrafiących się odnaleźć w rzeczywistości. Napawa optymizmem, nadzieją, a dzięki dodatkowemu opowiadaniu chęcią i pragnieniem zmiany – bo zmiany są dobre.
Uwielbiam klimat, filozoficzne konteksty, metafory i to streszczenie na koniec. Pokazuje, że każdy potrafi znaleźć coś innego w historii – jednak nawet jak jej nie rozumie to drugi człowiek wytłumaczy. Trzeba takie klimaty lubić, bo inaczej ciężko je zrozumieć. Ubóstwiam literaturę azjatycką za jej nietuzinkowość, inność i danie mi poczucia, że nie jestem inna.

Ona u kresu życia.
Druga dopiero je zaczynająca.
Dwa różne podejścia do życia.
Samotność przeplatana chęcią zaistnienia.
Zazdrość współdzielona z dziecięcą radością.
A to wszystko można nazwać życiem.
Ta historia jest krótka, dobitna i nastraja do melancholii. Pod koniec przeczytała...

Rozwiń

Zwiń

Klątwa.
Miłość.
Wojna.
Dwa splecione losy, które przez przypadek muszą wypełnić swoje przeznaczenie. Brzmi wyniośle, a z drugiej strony prosto. Początek bardzo optymistyczny. Pogromca potworów, którego nie można zabić – czuło się ten mroczny klimat. Ona – jedyna ocalała z masakry swojego kraju. Wszystko się pięknie układa mamy te emocje, zagubienie, krążące legendy. Był trochę wyczuwalny klimat greckich mitów w połączeniu z nordyckimi taki totalny misz – masz, gdzie czasami kompletnie do siebie nie pasował, za to brzmiał ciekawie. Niestety bohaterów nie dało się do końca polubić. Flora była najbardziej irytującym stworzeniem w całej historii – rozumiem jej oddanie, wiarę i wszystko inne związane z utratą swojego „ja” to w tym wszystkim była bez charakteru. Natomiast Ankou – Łazarz – był ciekawą postacią, nazbyt mroczną i tutaj brakowało jego perspektywy, która mogłaby być ciekawsza, to nie wiem czy bym chciała słuchać jego lamentów o utraconej, nieszczęśliwej miłości. Sam pomysł klątwy, jej wykonania (w dzień kościotrup, w nocy normalny człowiek) był świetny – zabrakło mi rozwinięcia, szczegółów. Dialogi pomiędzy bohaterami – z początku bawili się w kotka i myszkę co jest zrozumiałe lecz z biegiem czasu miałam wrażenie, że są lakoniczne i totalnie bez polotu. Jakby sztucznie podłożony aktor chciał odegrać nie swoją rolę. Czuć było po prostu nijakość ich wypowiedzi i brak emocji w tym wszystkim. Miejscami pośmiałam się z nielogiczności wydarzeń, słów, losów bohaterów. Końcówka rozczarowała mnie okropnie: spodziewałam się czegoś WOW, a tu… nic.
Historia dobra i pewnie nie jedna osoba doceni jej prostotę i piękność. Dla mnie zbyt prosta, piękna okładka i dobrze stworzony świat (jednak brak szczegółów) to doceniam to jednak nie zostanie ze mną na dłużej.

Klątwa.
Miłość.
Wojna.
Dwa splecione losy, które przez przypadek muszą wypełnić swoje przeznaczenie. Brzmi wyniośle, a z drugiej strony prosto. Początek bardzo optymistyczny. Pogromca potworów, którego nie można zabić – czuło się ten mroczny klimat. Ona – jedyna ocalała z masakry swojeg...

Rozwiń

Zwiń

Zwariowany sąsiad.

Spokojne miasteczko.

Krążące legendy.

Wierzenia słowiańskie.

I one – upiory we własnej osobie.

Od samego początku jak tylko przeczytałam notkę “od autora” wiedziałam, że to będzie coś, co nie wyjdzie mi z głowy. Nie pomyliłam się. Mamy nutkę tajemniczości, dreszczyk niepewności, który przeradza się w strach. Tak, musiałam ją sobie dawkować choć i tak w 2 dni pochłonęłam całość. Bardzo spodobało mi się połączenie legend, wierzeń słowiańskich, a nawet nutka historii - trąciło nostalgią i swojskością.

Autor tak poprowadził narrację, że mogliśmy odczuć tą historię, przenieść się do niej. Różne płaszczyzny, przeskoki nadawały jeszcze większy klimat grozy. Nastolatki trafiające w szereg dziwnych zdarzeń trzeba dodać, że są cholernie ciekawskie, mają dużą wiedzę, łączą fakty i są realni. Czuć ich strach, emocje, zaciętość. W tej historii nie tylko ukazano legendę Czarnej Wołgi, ale też ogromną siłę przyjaźni. Szczegóły były na tyle wyraźne, drastyczne i realistyczne jak tylko można sobie wyobrazić. Dodatkowo nie można się nudzić, nie ma się wrażenia, że akcja gna na łeb na szyję. Autor zgrabnie płynął, falował naszymi uczuciami i stworzył powieść, od której nie da się oderwać.

Jestem po prostu zachwycona, dawno nie czytałam tak dobrego horroru, który wbił mnie w fotel. Audio też bardzo dobrze zrobione. Co tu dużo mówić - horror jak się patrzy.

Zwariowany sąsiad.

Spokojne miasteczko.

Krążące legendy.

Wierzenia słowiańskie.

I one – upiory we własnej osobie.

Od samego początku jak tylko przeczytałam notkę “od autora” wiedziałam, że to będzie coś, co nie wyjdzie mi z głowy. Nie pomyliłam się. Mamy nutkę tajemniczości,...

Rozwiń

Zwiń

Skoki czasowe.

Rozpad Galaktyki.

Przyjaźń.

Zmiany.

Faktycznie ten tom rozpoczyna się trochę nużąco to nie jest źle rozkręca się powoli, stopniowo, w dalszym ciągu czuć ten cudowny humor i można nieźle się pośmiać. Im dalej tym mam wrażenie poznajemy to uniwersum z innej perspektywy, przeskoki w czasie dają nieziemski obraz na historię. Różne płaszczyzny, narracje tak jak i w poprzednich tomach uwidaczniają charakter bohaterów. Niektóre fragmenty zszokowały mnie to uważam, że były niepotrzebne. Na szczęście skupiliśmy się na większej szczegółowości fabuły i zarysu Galaktyki: toczących się wojen oraz „zarazy”. Ciekawie autorzy podeszli do rozwinięć fabularnych ukazując każdą stronę: przed, w trakcie i po. Mogliśmy porównać każdą perspektywę, zrozumieć panujące zasady, a śmierci kilkanaście razy wybuchaliśmy śmiechem w twarz. Uczucia towarzyszące przez całą historię są tak skrajne jak się tylko da. W tym tomie najbardziej irytującym słowem była „Ziemniaczka” – było tak paradoksalne i wytrącało niemożliwe z równowagi. Czytasz, widzisz to słowo i przeżywasz go przez kolejne 5 min. Tragedia. Po za tym jednym niuansem przez resztę się płynie: jesteś na pierwszej stronie i nie wiesz kiedy wylądowałeś na 200. A koniec wstrząsa, rozkłada na łopatki i można uronić kilka łez. Uwielbiam!

Skoki czasowe.

Rozpad Galaktyki.

Przyjaźń.

Zmiany.

Faktycznie ten tom rozpoczyna się trochę nużąco to nie jest źle rozkręca się powoli, stopniowo, w dalszym ciągu czuć ten cudowny humor i można nieźle się pośmiać. Im dalej tym mam wrażenie poznajemy to uniwersum z inne...

Rozwiń

Zwiń

Władza.

Inność.

Wojna.

Kultura.

W tej historii została zawarta cząstka każdej nietuzinkowej historii jaką słyszeliście. Zaczynając od nietolerancji, a kończąc na nekromancji. Szczegółowość nadaje nam barw to miejscami jest nużąca. Pióro autorki nieskomplikowane, a ma ukryte filozoficzne znaczenia poszczególnych wydarzeń i miałam wrażenie, że kiedy dotarło to do mnie – otworzyła się jakaś piąta, ukryta klepka. Spojrzałam na tą inną, cudowną kulturę. Jej surowość w innym obliczu, bo nawet o miłości tutaj jest napisane brutalnie. A zarazem pięknie. Do pewnych rzeczy trzeba się zmusić, inne wybaczyć. Życie w zgodzie nie idzie w parze w takim świecie.

Najbardziej trafiło do mnie ukazanie różnic, które można z łatwością przenieść na współczesne czasy i realia. Nikt nie jest wybielony w tej historii, mamy wady, które można nazwać zaletą w tej historii. Ciężko określić to trzeba przeczytać. To jak rozmowa z kimś mądrzejszym, który ukazuje, że ten świat nawet wymyślony nie może się opierać tylko na jednej stronie/osobie i potrzebuje każdego, aby być bardziej pełny. Jestem pod wrażeniem! Opisy walki są niesamowite. Duża ilość nazewnictwa może odstraszać, to polecam audiobook – mistrzostwo.

Władza.

Inność.

Wojna.

Kultura.

W tej historii została zawarta cząstka każdej nietuzinkowej historii jaką słyszeliście. Zaczynając od nietolerancji, a kończąc na nekromancji. Szczegółowość nadaje nam barw to miejscami jest nużąca. Pióro autorki nieskomplikowane, a ma uk...

Rozwiń

Zwiń

Ciężki okres dojrzewania w 2008 roku w Polsce. Kto wie, pamięta ten się w cyrku nie śmieje.
Wagan ma 17 lat i odkrywa tak naprawdę kim jest, co lubi – paczka „dziwolągów” mu w tym wszystkim pomaga. Ta historia ma mnóstwo TW: molestowanie, alkohol, narkotyki, prześladowanie. Na tym ostatnim skupia się najbardziej. Powrót do tamtego okresu nie jest bardzo przyjemny przynajmniej dla mnie jako czytelnika. Pomagają w tym wszystkim wszelakie odniesienia muzyczne (mamy ten sam gust z bohaterami) i to ogromnie mnie zauroczyła. Niestety sama fabułą i treść już mniej. Historia dobrze opisana, czuć ten inny klimat (telefony komórkowe typu Nokia 3310, odtwarzacze MP3, itp.) to czasami zapominałam, że to są takie lata. Ja je nieco inaczej pamiętam. Nie żyłam na wsi, więc też nie mam porównania to miałam wrażenie, że nieco podkoloryzowana jest ta historia i przedstawia fakty, które mają wywrzeć na czytelniku takie „wow”, a u mnie budziły niesmak. Czytałam wiele toksycznych relacji i może nie trafił do mnie sposób w jaki przedstawiła to autorka, a może z własnego doświadczenia wiem, że pewne sytuacje nawet w tamtych latach nie miałyby miejsca. Problemy rodzinne, różnice klasowe wszystko ładnie rozegrane, jednak duża ilość plot twistów jak na pierwszy tom była zbyt duża. Nie potrafiłam w pełni zrozumieć emocji bohaterów, dodatkowo zachowania pomiędzy rodzic-dziecko, chciano ukazać to jak dziecko staje się rodzicem, musi zająć się samym sobą to nie do końca widziałam to w taki sposób – może przez to, że znam to z własnego życia i szczerze? Wywarło na mnie to odwrotny skutek od zamierzonego. Dość ciężko mi się ją czytało choć dla na wielu czytelnikach wywrze ogromne wrażenie i jak mniemam wyciągnie z niej wiele. To jest dobra powieść po prostu pewne aspekty koligują z moją osobowością, tym jak ja pamiętam tamte czasy i przez to ta historia nie wywarła na mnie aż takiego wrażenia jak powinna. Dajcie jej szanse!

Ciężki okres dojrzewania w 2008 roku w Polsce. Kto wie, pamięta ten się w cyrku nie śmieje.
Wagan ma 17 lat i odkrywa tak naprawdę kim jest, co lubi – paczka „dziwolągów” mu w tym wszystkim pomaga. Ta historia ma mnóstwo TW: molestowanie, alkohol, narkotyki, prześladowanie. Na tym ostatni...

Rozwiń

Zwiń